จับขโมยได้ ควรทำอย่างไร ?

เมื่อเช้าตื่นมา ได้อ่านเรื่องนี้ทาง FB ผมเห็นว่ามีคุณค่าดี ขอนำมาเล่าต่อ

ผู้เขียนเล่าว่า ได้เจอคุณครูสมัยประถม จำได้จึงเข้าไปทักทาย

“ครูจำผมได้ไหมครับ “

ผู้เฒ่าตอบปฏิเสธ เขาจึงบอกว่า เคยเป็นลูกศิษย์ ผู้เป็นครูจึงถามกลับไปว่า

“เธอทำมาหากินอะไร“

“เอ้อ..ผมเป็นครูครับ“

“ไม่เลวนะ เหมือนครูเลยหรือ“

“ใช่ครับ..อันที่จริง ผมเลือกอาชีพครู เพราะครูเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเป็นเหมือนครูครับ “

ชายชรารู้สึกฉงนและย้อนถามกลับไปว่า “เธอตัดสินใจเลือกอาชีพครูตั้งแต่เมื่อไร” เขาจึงเริ่มเล่าเรื่องต่อไปนี้ …

วันหนึ่ง เพื่อนร่วมชั้นของผมสวมนาฬิกาเรือนใหม่มาโรงเรียน ผมอยากได้ขึ้นมาทันที เลยขโมยนาฬิกาของเพื่อน

ต่อมาไม่นาน เพื่อนคนนั้นก็รู้ว่า นาฬิกาของเขาหายไป จึงฟ้องครูทันที ซึ่งก็คือคุณครูนั่นแหละ

สักพัก ครูก็พูดกับนักเรียนในชั้นว่า นาฬิกาของนักเรียนคนนี้ถูกขโมยไปในชั้นเรียนวันนี้ ใครที่เอาไป ให้เอามาคืนด้วย

ผมไม่คืนเพราะอยากได้

คุณครูเดินไปปิดประตูห้อง แล้วบอกให้นักเรียนทั้งหมด ยืนล้อมกันเป็นวงกลม

จากนั้น ครูก็บอกให้นักเรียนทุกคนหลับตา เพราะสิ่งที่ครูต้องการคือการหานาฬิกาเท่านั้น ซึ่งพวกเราก็ทำตามโดยดุษฎี จากนั้นครูก็เริ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าของนักเรียนทุกคน

คุณครูเอามือล้วงกระเป๋าของนักเรียนทีละคน..จนมาถึงกระเป๋าของผม ซึ่งคุณครูก็เก็บนาฬิกาไป แต่ก็ค้นจนครบทุกคน เมื่อค้นเสร็จ ครูก็บอกให้นักเรียนลืมตาขึ้น และแจ้งว่า พบนาฬิกาแล้ว !

ครูไม่เคยเปิดเผยความลับนี้ของผม ไม่เคยเอ่ยถึงเหตุการณ์นี้อีกเลย ครูไม่เคยพูดเลยว่า ใครเป็นคนขโมย

วันนั้นคือ วันที่ครูช่วยปกป้องเกียรติยศของผมไปตลอดกาล ทั้งๆ ที่เป็นวันที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของผม

และวันนั้นเอง เป็นวันที่ผมตัดสินใจเลิกเป็นขโมยและตั้งใจจะเป็นครู

ผมขอขอบพระคุณคุณครูมากครับ ผมได้รู้แล้วว่า คนที่สอนคนควรจะต้องปฏิบัติตนอย่างไร

“คุณครูจำเรื่องนี้ได้ไหมครับ” เล่าจบ เขาก็ย้อนถามครู

ครูว่า “จำได้เรื่องที่มีคนขโมยนาฬิกาและครูได้ค้นกระเป๋าของนักเรียนทุกคน แต่ครูจำไม่ได้หรอกว่าเป็นเธอ เพราะตอนที่ค้น ครูก็หลับตาด้วยเช่นเดียวกัน”

นี่คือ แก่นสารของการสอนคน ถ้าวันนั้นครูประจานเขาด้วยการทำให้เกิดความอับอาย แรงบันดาลใจแบบนี้ คงไม่เกิดขึ้น

เล่าสู่กันฟัง วันที่ WFH ครับ

อย่าลืมกดติดตาม LINE OA : Leadership Hacks สำหรับข่าวสารและอาหารสมองดี