ในมหกรรมกีฬาโอลิมปิค 1992 ที่บาร์เซโลนา ประเทศสเปน Derek Redmond ลงแข่งรายการวิ่ง400 เมตร เป็นตัวเต็งที่จะคว้าเหรียญทอง

เสียงปืนดังเปรี้ยง นักวิ่งทั้งหมดออกตัวไปอย่างรวดเร็ว ตีโค้งคู่กัน ต่างฝ่ายต่างสับขาเต็มที่ แย่งชิงตำแหน่งผู้นำกลุ่ม

ทว่าเพียงครึ่งทาง เดเร็ครู้สึกถึงการกระชากอย่างรุนแรงของกล้ามเนื้อหลังต้นขาด้านขวา เขาชะงัก มือเอื้อมลงไปจับบริเวณนั้นโดยไม่รู้ตัว ผู้ชมการถ่ายทอดสดต่างเห็นใบหน้าอันบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

เขาไม่สามารถวิ่งต่อไปได้แล้ว ความหวังที่เทรนมาตลอดสี่ปี จบลงในเสี้ยววินาทีนั้น เดเร็คจำเป็นต้องหยุด และล้มตัวลงนอนบนสนาม ปล่อยให้คู่แข่งทั้งหลายวิ่งผ่านไป พร้อมกับความหวังเหรียญโอลิมปิคที่หลุดลอย

บรรดาเจ้าหน้าที่และแพทย์สนามกรูกันเข้าไปพร้อมเปลหาม แต่เดเร็คปฏิเสธความช่วยเหลือเหล่านั้น เขากัดฟันลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และเริ่มกระโดดด้วยขาข้างเดียวที่ยังใช้ได้ มุ่งไปยังเส้นชัย

ทันใดนั้น มีชายกลางคนผู้หนึ่งวิ่งฝ่าฝูงคนดูเข้าไปในลู่ ทะลุการขัดขวางของการ์ดหลายคนที่พยายามเข้ามากั้น

“ผมต้องลงไป นั่นลูกชายผม” ชายผู้นั้นตะโกนบอก

พ่อของเดเร็ค วิ่งตามลูกชายที่กำลังเขย่งก้าวกระโดดไป และมาทันกันในไม่ช้า ตอนแรกเดเร็คพยายามผลักเขาออกไป ก่อนจะเงยหน้ามาเห็นว่าบุคคลผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่น

“พอเถอะเดเร็ค ลูกไม่ต้องวิ่งแล้ว” พ่อบอกด้วยเสียงปลอบประโลม

“ไม่ครับ ผมต้องไปต่อ ผมต้องทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ I need to finish my race” คือคำตอบพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากเป็นสาย

“ถ้าอย่างนั้น เราจะวิ่งไปด้วยกัน Then, we will do this together”

สองพ่อลูกกอดคอกันวิ่งระยะทางส่วนที่เหลือ เดเร็คซบหน้าลงกับไหล่ของผู้เป็นบิดา ก่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

ผู้ชมในสนามเกือบเจ็ดหมื่นคน ลุกขึ้นยืนปรบมืออย่างพร้อมเพรียงกัน หลายคนปาดน้ำตาจากใบหน้าเช่นกัน

 

คลิปวิดีโอจบลงพร้อมเสียงปรบมือของผู้เรียนในห้องกว่าสามสิบชีวิต

“บางคนอาจสงสัยว่าทำไมผมจึงเปิดวิดีโอนี้เป็นคลิปปิดท้ายโปรแกรม ทำไมไม่เลือกวิดีโอคนที่ได้แชมป์วิ่งชนะเข้าเส้นชัย ทำไมเปิดเรื่องคนที่เกิดอุบัติเหตุหกล้ม เรื่องการปลอบใจคนผิดพลาด เป้าหมายทางธุรกิจคือการเอาชนะไม่ใช่หรือ? มัวแต่เอาอกเอาใจ ให้กำลังใจ แต่ทีมแพ้ องค์กรไม่เจ๊งหมดหรือ?”

“Let me ask you this question first, who do you think has been the toughest trainer on this runner before the Olympics?” ใครคือคนที่น่าจะโหดที่สุดระหว่างการเทรนเพื่อเข้าแข่งขันครั้งนี้

“The father” คือคำตอบจากคนในห้อง

“Who ใคร คือคนที่น่าจะบังคับเคี่ยวเข็ญให้ฝึกซ้อม ปลุกตื่นขึ้นด้วยกันแต่เช้ามืด ลงตารางทุกวันไม่เคยขาด ยืนตากแดดเพื่อบันทึกเวลา ตะโกนปลุกเร้าหรือกระทั่งตำหนิต่อว่า เมื่อผลไม่เป็นไปอย่างที่หวัง?” ผมถามอีก

“The father” เสียงเริ่มดังขึ้น

“แล้วใคร คือคนที่น่าจะผิดหวังที่สุด จากการพลาดเป้าหมายครั้งนี้ เผลอๆอาจจะผิดหวังกว่าเจ้าตัวเสียอีก?”

“THE FATHER” คราวนี้ทุกคนในห้องตอบพร้อมเพรียงกัน

หลายครั้ง คนทำงานมักคิดว่าทำไมหัวหน้าดุ ทำไมจู้จี้ คอยบี้คอยผลัก ส่งไอ้นั่นจะเอาไอ้นี่ ทำเท่านี้จะเอาเท่าโน้น ไม่สนใจความรู้สึก แคร์เราบ้างไหม?

ส่วนหัวหน้า หลายคนก็คิดว่าตัวเองต้องเลือก ถ้าอยากได้งานต้องไม่แคร์คน ถ้ามัวสนใจความรู้สึกคนก็จะไม่ได้งาน

“I chose this video to show you that you can be both. You can be tough, and you can care. They are not mutually exclusive.”

ความท้าทายของผู้นำคือ ต้องเป็นให้ได้ทั้งสองอย่างครับ Tough & Care