ปรัชญาว่าด้วยเรื่อง “ใครสักคน”

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้คุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง มาปรึกษาเรื่องญาติของเขาที่มีปัญหากันนิดหน่อย ผมว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ให้ข้อคิดบางอย่างเกี่ยวกับการบริหารได้ดี ขออนุญาตนำมาเล่าให้ฟัง เป็นข้อคิดครับ

ญาติ(ของเพื่อนผม) กลุ่มนี้ มีกันอยู่ประมาณสัก 10 กว่าคน ทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน หนึ่งในนั้นเป็นคนพิการ เมื่ออายุมากขึ้น ปัญหาเรื่องสุขภาพก็ตามมา คนที่พิการ ไม่มีลูกหลานคอยดูแล จึงตกเป็นภาระของพี่ๆ น้องๆ

แต่พี่น้องทุกคน ต่างมีภารกิจมากมายที่ต้องรับผิดชอบ ทุกคนจึงหวังว่าใครสักคน ควรเป็นคนช่วยดูแลน้องคนที่พิการ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาจัดการอย่างจริงจัง เพราะทุกคนเชื่อว่า “ใครสักคน” ควรเป็นคนทำ

ผมเลยนึกถึงนิทานของฝรั่งเรื่องหนึ่ง ที่พูดถึงคน 4 คน ประกอบไปด้วย

 1) Somebody (ใครสักคน)

 2) Anybody (ใครก็ได้)

 3) Nobody (ไม่มีใครสักคน)

 4) Everybody (ทุกคน)

เรื่องราวมีอยู่ว่า

มีงานสำคัญอย่างหนึ่งที่ต้องทำ และ “ทุกคน” ก็แน่ใจว่า “ใครสักคน” จะลงมือทำมันให้สำเร็จลุล่วงไป อันที่จริง “ใครก็ได้” ควรเป็นคนทำ แต่ในที่สุดกลับ “ไม่มีใครสักคน” ทำมัน

“ใครสักคน” จึงรู้สึกโกรธ เพราะคิดว่าเรื่องนี้ควรเป็นความรับผิดชอบของ “ทุกคน”

“ทุกคน” คิดว่า “ใครก็ได้” ควรจัดการกับเรื่องนี้ แต่ “ไม่มีใครสักคน” ตระหนักเลยว่า “ทุกคน” ไม่ทำ สุดท้ายเรื่องราวจึงจบลงด้วย “ทุกคน” กล่าวโทษและต่อว่า “ใครสักคน” เมื่อ “ไม่มีใครสักคน” ลงมือทำในสิ่งที่ “ทุกคน” ควรทำมัน !!

555 อ่านแล้วงงไหม ? ถ้างง อ่านภาษาอังกฤษ อาจดีขึ้น … ตามนี้ครับ click here

เหตุการณ์อย่างนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะในครอบครัวของญาติเพื่อนผมเท่านั้น ในทุกสังคมรวมทั้งที่ทำงานด้วย ก็เกิดขึ้นได้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ใครสักคน” ควรต้องลงมือทำ อย่าเพียงแค่หวังว่า “ใครสักคน” จะทำ 🙂 

อย่าลืมกดติดตาม LINE OA : Leadership Hacks สำหรับข่าวสารและอาหารสมองดี