“กาแฟที่แพงที่สุดในโลก”

อย่างที่เล่าให้ฟัง เมื่อวันพุธที่แล้ว กิจกรรม After Class ของหลักสูตร LeadershipACT รุ่นที่ 3 โชคดีได้พี่เจี๊ยบ –  ปฐมา จันทรักษ์ Country Managing Director บริษัท Accenture ซึ่งเป็นอดีต General Manager ของ Microsoft และ IBM มาเป็นแขกรับเชิญ

อันที่จริงพี่เจี๊ยบเป็นนักเรียนรุ่นนี้ด้วย แต่เพื่อนๆ บ่นว่าตามหาตัวยากนิดหนึ่ง 555

พี่เจี๊ยบเล่าให้ฟังถึงช่วงเวลาที่ได้ทำงานกับบริษัทข้ามชาติตลอด 30 กว่าปีที่ผ่านมา ได้ทั้งประสบการณ์ดีๆ และเจอลองของแบบหนักๆ มานับครั้งไม่ถ้วน

วันหนึ่งในการประชุม Global Team Meeting เป็นครั้งแรก หลังจากที่เธอได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่ง Head of Global Team

สมาชิกในทีมทั้งหมดเป็นฝรั่งหัวทอง พวกเขารู้จักกันดี แต่ไม่รู้จัก Patama หัวหน้าคนใหม่ แถมไม่รู้ด้วยว่า Patama เป็นหญิงหรือชาย แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจอะไร

ตอนนั้นพี่เจี๊ยบอายุ 35 เป็นคนผมดำเพียงคนเดียวในทีม ตอนไปถึงห้องประชุม ทุกคนมากันพร้อมหน้า ยืนคุยกันอย่างออกรสออกชาติ เพราะคุ้นเคยแต่ไม่ค่อยได้เจอกัน

ทันทีที่พี่เจี๊ยบมาถึง ทุกคนในห้องหันมามอง เธอเริ่มต้นด้วยการ “ยิ้ม” และทักทาย “Good Morning” ตามประสาคนมาจาก Land of Smile

ทุกคนทักตอบ แล้วก็คุยกันต่อ ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากมายนัก

สักครู่ มีผู้ชายคนหนึ่งหันมาบอกเธอว่า “Can you bring me a cup of coffee, please ?” เพราะคิดว่าผู้หญิงเอเซียตัวเล็กๆ คนนี้ เป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “แม่บ้าน”

เธอฉุกคิดสักครู่ จะตอบยังไงดี แต่ยังไม่ทันที่ความคิดจะตกผลึก

คนอื่นๆ ที่เหลือในห้อง ต่างตะโกนสั่งเครื่องดื่มกันจ้าละหวั่น คนโน้นเอากาแฟดำ คนนี้เอาคาปูชิโน คนนั้นเอาม็อคคาหวานน้อย ฯลฯ

เธอตัดสินใจ Take Order แล้วเดินออกไปนอกห้องชงกาแฟมาเสิร์ฟทุกคน

หลังจากภารกิจเสิร์ฟกาแฟเสร็จสิ้น เธอก็เดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ ตำแหน่ง “ประธานในที่ประชุม”

ทั้งห้องเงียบกริบ ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่มีใครกล้าหยิบกาแฟขึ้นมากินเลย

แล้วใครสักคนก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “We are so sorry” ประมาณว่า “ขอโทษมากๆ เลย พวกเรามีตาหามีแววไม่”

เธอยิ้มและตอบด้วยความนอบน้อมว่า “No worry, I am happy to serve you all, however, this might be the most expensive coffee you ever had” — ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล ฉันยินดีที่ได้บริการทุกคน และนี่คงเป็นกาแฟแก้วที่แพงที่สุดที่คุณเคยดื่มละมัง

แล้วการประชุมก็เริ่มต้นขึ้น พี่เจี๊ยบเล่าว่า การประชุมครั้งนั้นราบรื่นมาก ทุกคนให้ความร่วมมือและพร้อมสนับสนุน เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องที่ควรต้องใช้เวลาสักชั่วโมง จบลงภายใน 15 นาที นี่คงจะเป็นอานิสงส์ของกาแฟแก้วนั้น เพราะทุกคนรู้สึก Guilty เลยต้องทำตัวดีๆ 555

ลองคิดดูว่า ถ้าวันนั้น เพียงแต่พี่เจี๊ยบตอบโต้กลับไปอีกอย่าง โดยให้ Ego ของตัวเองทำงาน เช่น “คุณรู้ไหม ฉันเป็นใคร พวกคุณนั่นแหละที่ควรไปเอากาแฟให้ฉัน ไม่ใช่ฉันที่ต้องไปชงกาแฟให้คุณ”

ผมว่าเหตุการณ์วันนั้น คงเป็นหนังคนละม้วน เพราะคนเหล่านั้นก็มี “ตัวตน” ใหญ่พอสมควรเช่นกัน แต่พี่เจี๊ยบเลือกใช้ความ “อ่อนน้อมแต่ไม่อ่อนแอ” ในการรับมือ วิกฤตเลยกลายเป็นโอกาส

เรื่องราวนี้ผ่านไปเป็นสิบปีแล้ว ทุกคนในห้องนั้นวันนี้เป็นใหญ่เป็นโตกันไปหมดแล้ว แต่ทุกคนยังรักและคิดถึงพี่เจี๊ยบเสมอ หลายคนกลายมาเป็นเพื่อนสนิท เจอกันพร้อมหน้าทีไร ต้องมีใครสักคนตะโกนสั่งกาแฟกับพี่เจี๊ยบเหมือนเดิม ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา 555

ฟังพี่เจี๊ยบเล่าจบ ลุกขึ้นปรบมือทันที … เทพ ครับ เทพ !

ขอคารวะ

อย่าลืมกดติดตาม LINE OA : Leadership Hacks สำหรับข่าวสารและอาหารสมองดี